Laatste tijd kom ik in mijn werk mensen tegen die 'eerlijkheid' als belangrijke waarde hebben. Toch schrikken ze dan vaak als ze merken dat ze dit zelf niet altijd naleven. Vaak betreft het dan de eerlijkheid naar zichzelf toe. Ze zijn dan meer gericht op het zorgen voor de ander of zelfs soms het 'pleasen' van de ander. Dit uit zich dan bijvoorbeeld in:
- om de hete brei heen draaien,
- smoesjes bedenken om iets niet te doen,
- ja zeggen terwijl je nee bedoeld etc.
Vaak leidt dit tot piekeren, energie verlies, down voelen.
Zelf leerde ik hoe waardevol het was om niet langer smoesjes te bedenken. Een vriendin vroeg me mee op een uitje. Direct toen ze het vroeg, voelde ik een knoop in mijn maag. Normaliter zou ik dan toch "Ja, leuk." hebben geroepen of "Ik weet nog niet of ik kan.". Voordat ik het wist zei ik heel eerlijk: "Daar heb ik echt geen zin in, dat is niets voor mij.". Mijn vriendin reageerde daarop: "Maai, dat is de beste reden die ik ooit heb gehoord.".
Gewoon omdat het echt eerlijk en puur is. Ik was direct opgelucht en blij dat ik dit durfde te zeggen. Het zette me aan het denken. Waarom doe ik dit niet vaker? Wat heb ik te verliezen? Wat levert het me op?
Deze eerlijkheid levert mij opluchting, ruimte en energie op. Daarnaast ervaar ik dat het heel waardevol is dat ik in mijn contacten naar anderen ook een verandering bemerk. Ook deze contacten worden waardevoller. En de mensen die deze eerlijkheid niet kunnen waarderen.....tja dat blijken dan ook niet de types te zijn waar ik warme contacten mee heb. Is dat erg? Nou wennen misschien, maar er zijn er nog zoveel anderen die dat wel kunnen ervaren ;-)
"Eerlijkheid duurt het langst."
"Echte kracht = de moed om echt te zijn wie je bent ipv wat anderen misschien van je denken."
"Liefde = eerlijk zijn tegen jezelf en de ander."